{ایران...آریا سرزمین}

همدردم با تو ای ایرانم
در هر اشکایم خون تو از چشمانم جاری میشود
کجایی ای ایران من
ای حقیقت تاریخ
که منه آریا ، ایرانم را گم کرده ام
کجاست آن ایران کوروش. که شد الگوی صلح و انسانیت برای مردم ایران .

کجاست آن ایران نادر. که دلیری و جوانمردی اش حتی   آن حیوان بزرگ پیکر هندوستانی در جنگ کرنال را به تعظیم خود درآورد

کجاست آن ایران آرش کمانگیر که ایجاد کرد مرز سرزمین مادر را
و برای همیشه در دماوند ایثار ماند
کجاست آن ایران فردوسی که شعرش پاسداری کرد از زبان خاکش و از اصلت سرزمینش محافظت کرد

منه ایران تن ، دلم تنگه این ایرانست . بلکه این غنچه ی خونین احساس برای ایران کوروش ، نادر ، آرش ، فردوسی گریه میکند
 زیرا که آن ایران را ندارد.

این نسل خاک تو است که برای این ایران میجنگد و خون میخورد و جانش را به سرزمینش تقدیم میکند
 
اکنون این مردمت است که برای کشور آزاده
، و آریا سرزمین میجنگد که تو را پیدا کند

گویا که اتحاد کاوه ی آهنگر پابرجاست و فریدون در راه هست
و همینطور خورشید فردا پرچم کاویانی را به اهتزاز در می آورد
پس باید بگویم که ای ایرانم ، اکنون به تو نزدیکم
و ما آریا تنان ایران را ایران میکنیم
(( همه سر به سر تن به کشتن دهیم ☆از آن به که کشور به دشمن دهیم ))
 (مبینا فردوسی)